തണൽ-Gopika suresh3(4)

ദുരിതക്കയത്തിൽ

വറുതിയുടെ കരിന്തിരി 

കത്തുന്ന രാത്രിയിൽ

നിശബ്ദതയെ ഉണർത്തി,

രാക്കിളികളുടെ തേങ്ങൽ.

ചുടുനിലാവിൻ കീഴിൽ

വേരറ്റ കാറ്റുപോലെ,

ശൂന്യമായ കൈകളുമായി 

അന്നം തേടി അലയുന്നു,

ഒരച്ഛൻ.

വിയർപ്പ് വീണ വഴികളിൽ,

കടമകൾ കാൽ തളർന്ന് 

വീഴുന്നു.

നിഴലുകളുടെ മാറിൽ

വീണ കണ്ണുനീരിന്റെ 

ചെറു നീർമണിയിൽ,

ആരും അറിയാതെ,

തൻറെ സ്വപ്നങ്ങൾ 

ഒളിച്ച് വയ്ക്കുന്നു.

ഒരുഗതി വഴി തുറക്കുമെന്ന്

ആരും കേൾക്കാതെ

വെറുതേ നിലാവിനോട്

പറഞ്ഞ് ആശ്വസിക്കുന്നു,

വേദനയുടെ തീരത്ത്,

നിസ്സഹായതയോടെ 

ആരെയോ കാത്തിരിക്കുന്നു.

രാത്രിയുടെ കനം മുറ്റിയിട്ടും, ആരുമെത്തിയില്ല.

ഇനിയെനിക്ക് ക്ഷമയില്ല,

വേദന ഇല്ലാത്ത മറ്റൊരു തീരത്തേക്ക്

ഞാൻ വിരുന്നു പോകുന്നു.

കാത്തിരിപ്പിൻ കിഴക്ക് ,

വെളിച്ചമാകുമ്പോൾ,

തളർന്നുറങ്ങിയ കുരുവികൾ

ചിറകടിച്ച്‌ ഉണരുന്നു.

അഛന്റെ മിഴിനീര് വീണ്

തണുത്ത മണ്ണിൽ

ഒരുപാട് കതിരുകൾ 

പൂത്തുലഞ്ഞു. 

കതിര് കൊത്തിപ്പറിക്കാൻ

കിളികൾ ഓടിവന്നു. 

എന്നാലിതൊന്നും 

കാണാൻ അഛൻ 

മാത്രമുണർന്നില്ല.

രക്തത്തിൽ മധുരം.

 ഒരു പെൺകുഞ്ഞ് ജനിക്കരുതേ എന്ന് അമ്പോളി മനസ്സുകൊണ്ട് ഒരായിരം തവണ മന്ത്രിച്ചു. എങ്കിലും അവൾ ഒരു പെണ്ണിന് ജന്മം നൽകി. അവളുടെ മകളുടെ ഓരോ വളർച്ചയും അവളെ ആശങ്കപ്പെടുത്തി. തന്റെ മകളുടെ സുവർണ്ണ കാലം അവസാനിക്കാറായി എന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. കാരണം തന്റെ കുഞ്ഞ് വളർന്നിരിക്കുന്നു, ഒരു സ്ത്രീയായി മാറിയിരിക്കുന്നു.

 അമ്പോളി ഒരു പഞ്ചസാര ഫാക്ടറിയിലെ തൊഴിലാളിയാണ്. തന്റെ ജീവിതം ബീഡ് എന്ന ആ കൊച്ചു ഗ്രാമത്തിലെ കരിമ്പിൻ തോട്ടമാണ്. താൻ പ്രായപൂർത്തിയായ കാലം മുതലേ അവൾ മുതലാളിയുടെ തോട്ടത്തിൽ ചോര നീരാക്കാൻ തുടങ്ങിയതാണ്. എന്നാൽ മാത്രമേ തന്നെ ആശ്രയിച്ചു നിൽക്കുന്നവരെ പോറ്റാൻ അവൾക്ക് സാധിക്കൂ. ദിവസം ഒരു ടൺ കരിമ്പ് കൊയ്താൽ രൂപ 250 ആണ് വേതനം. അങ്ങനെ 4 ടൺ കൊയ്താൽ മാത്രമേ അവരുടെ വയറു പകുതി നിറയ്ക്കാൻ സാധിക്കുകയുള്ളൂ.

 തൻ്റെ സ്ത്രീ ജന്മം ഒരു ശാപമാണ് എന്ന അച്ഛൻ്റെ കുത്തുവാക്ക് കേട്ടാണ് എല്ലാ ദിവസവും പണിക്കിറങ്ങുന്നത്. ഒരു ദിവസം പോലും ഒഴിവെടുക്കാൻ കഴിയില്ല, കാരണം 500 രൂപ പിഴ നൽകേണ്ടിവരും. ഇത്രയും ചെറിയ വരവിൽ നിന്ന് എങ്ങനെ പിഴ ഈടാക്കാൻ കഴിയും. ബീഡിലെ സ്ത്രീകൾ ഒരു കാളയെ പോലെ പണിയെടുക്കണം, എന്നാലേ അവർക്ക് നിലനിൽക്കാൻ കഴിയൂ.

 താൻ ഗർഭിണിയായി എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ അമ്പോളിയ്ക്ക് സന്തോഷമല്ലായിരുന്നു. തന്റെ കുടുംബാംഗങ്ങളെല്ലാം ആ വാർത്ത കേട്ട് നടുങ്ങി. ഭർത്താവിനെ കാര്യം അറിയിച്ചപ്പോൾ, "ഗർഭിണി ആയെന്നു കരുതി ഒരു ദിവസം പോലും പണിമുടക്കരുത്" എന്നാണ് പറഞ്ഞത്. നിറ വയറും താങ്ങി കരിമ്പിൻ തോട്ടത്തിൽ പണിയെടുക്കുന്ന സ്ത്രീകൾ ബീഡിലൊരു പുതുമയല്ല.

 ബീഡിലെ സ്ത്രീകൾ ഒരു ദിവസം പോലും പണിമുടക്കാതിരിക്കാനായി ഒരു മാർഗ്ഗം കണ്ടെത്തി, അല്ല കണ്ടെത്തേണ്ടി വന്നു. തങ്ങളുടെ ശരീരത്തിൽ നിന്ന് ഗർഭപാത്രം നീക്കം ചെയ്ത് അതിലൂടെ ആർത്തവം വരെ ഇല്ലാതാക്കുക. ആർത്തവമില്ലാത്ത സ്ത്രീകളെ ആണ് കോൺട്രാക്ടർമാർക്ക് താല്പര്യം. ബീഡിലെ കരിമ്പ് തോട്ടങ്ങളുടെ വളർച്ചയ്ക്ക് കാരണം അനേകം സ്ത്രീകളുടെ ത്യാഗമാണ്. വെറും കരിമ്പിൻ തോട്ടത്തിലെ വളമായി തീർന്നിരിക്കുകയാണ് സ്ത്രീത്വത്തിന്റെ നെടുംതൂണായ ഗർഭപാത്രങ്ങൾ.

 ഇന്ന് അമ്പോളിയ്ക്കും ഗർഭപാത്രം ഇല്ല. ഓടിക്കളിക്കുന്ന തൻ്റെ മകളെ ഓർത്ത് അമ്പോളിയ്ക്ക് സഹതാപമാണ്. അധികം വൈകാതെ തന്നെ അവളും ഈ സമൂഹത്തിൻ്റെ ക്രൂരതയ്ക്കും അടിച്ചമർത്തലുകൾക്കും വഴങ്ങേണ്ടിവരും. ഒരുപക്ഷേ ഈ ലോകത്തെ മധുരിപ്പിക്കാൻ പരിശ്രമിക്കുന്ന അവളുടെ ശരീരവും ഗർഭപാത്രം ഇല്ലാത്തതായേക്കാം. ഇന്നും ഇതൊന്നും അറിയാതെ ആരോ ഒരാൾ തൻ്റെ ചായയിൽ പഞ്ചസാര കലക്കുന്നുണ്ട്.

 ഒരു പെണ്ണായി ജനിച്ചതിൽ, ഒരു പെണ്ണിന് ജന്മം നൽകിയതിൽ അമ്പോളി ഇന്നും ഖേദിക്കുന്നു. ഇതിനു കാരണക്കാരായി വിരൽ ചൂണ്ടേണ്ടത് അവളെയോ,അവളുടെ അച്ഛനമ്മമാരേയോ, ഭർത്താവിനെയോ, അവളുടെ കൊച്ചു ഗ്രാമത്തെയോ അല്ല. പകരം ലിംഗ വിവേചനത്തെ ഇപ്പോഴും പൊക്കിപ്പിടിക്കുന്ന ഓരോ വ്യക്തിയും ഇതിനു കാരണക്കാരനാണ്. ഈ വ്യക്തി ചിലപ്പോൾ ഞാൻ ആകാം, നീ ആകാം, അവനാകാം. ഈ കണ്ട നിയമങ്ങളും ചട്ടക്കൂടുകളും എല്ലാം തന്നെ പാഴാണ്, കാരണം അമ്പോളിയെ പോലെ ഒത്തിരിപ്പേർ ഇന്നും നമ്മുടെ ഇടയിലുമുണ്ട്,നാം പോലും അറിയാതെ.

Monicka Paulose 

5(2)

ആ യുദ്ധഭൂമിയിൽ - Gopika surest3(4)

ഒരു അമ്മ കൈപിടിച്ചുകൊണ്ട്

ഒരു കുഞ്ഞിനെ ഉറക്കത്തിലാക്കുന്നു —

ബോംബുകളുടെ ഇടയ്ക്കുള്ള നിശ്ശബ്ദതയിൽ.

പിളർന്ന സ്കൂളിന്റെ മതിലുകളിൽ

കുഞ്ഞുങ്ങൾ 

സൂര്യനെ വരയ്ക്കുന്നു.

അവർ കാണാത്ത സമുദ്രത്തെക്കുറിച്ച് സ്വപ്നം കാണുന്നു.

തുറന്ന കപ്പലുകൾ വരാത്ത സന്ധ്യകളിൽ,

പെൺകുട്ടികൾ ചെറുതായി പാട്ട് പാടുന്നു.

വാക്കുകളിൽ സമാധാനമുണ്ടെന്ന് അവർ വിശ്വസിക്കുന്നു,

ചെറിയ ശബ്ദങ്ങളിൽ വലിയ പ്രാർത്ഥനകൾ.

ഒലിവ് തൈകൾ വളരുന്നു 

നിശ്ശബ്ദമായി, ശക്തമായി.

നാളിതുവരെയുള്ള 

യുദ്ധത്തിൽ

അവ ഇപ്പോഴും കായ്കൾ കനിയുന്നു.

ഇവിടെയുണ്ടൊരു നാട് —

ഭൂമിയല്ലാതെ

ഒരു സ്വപ്‌നം,

ഒരു പ്രതീക്ഷ,

ഒരു ജനതയുടെ കൈവശം കാത്തുനിൽക്കുന്ന ചരിത്രം.

എന്തിനീ ജീവിതം തന്നു ?

എന്തിനീ ജീവിതം തന്നു ?

സ്രഷ്ടാവേ...

നിനക്ക് മാപ്പ് പറഞ്ഞൊഴിയാൻ കഴിയില്ല...

നീതിദേവതേ....

ക്ഷമിക്കില്ല ഞങ്ങൾ 

എന്തിനീ കുരുന്നു ജന്മം ബലികൊടുത്തു ?

കളിച്ചു ചിരിച്ചു പഠിക്കേണ്ട പ്രായത്തിൽ,   

വാത്സല്യം തുളുമ്പേണ്ടപ്രായത്തിൽ, 

താരാട്ടു പാട്ടിന്റെ താളമുള്ള,

 അമ്മിഞ്ഞ പാലിന്റെ മാധുര്യമുള്ള ഈ പ്രായത്തിൽ

 ആര് ആ പൂവിനെ പിഴുതെറിഞ്ഞു ?

വിശ്വാസം എവിടെയോ നശിച്ചുപോയി, 

സ്നേഹം എവിടെയോ മറന്നുപോയി......

മുത്തശ്ശി കഥകൾ ചൊല്ലിക്കൊണ്ട് 

കാക്കയേം പൂച്ചയേം കാട്ടിക്കൊണ്ട് 

ആയിരം മുത്തങ്ങൾ ഏകിക്കൊണ്ട് , 

കഴുകൻ കൈകൾ വലിച്ചു കീറി,

ആ കുഞ്ഞു പുഞ്ചിരി.

അറിയാതെ കേൾക്കാതെ പോകുന്നു

 നാമീ കൊടും ക്രൂരത,

പ്രായഭേദമന്യേ ലിംഗ ഭേദമന്യേ കഴുകൻകയ്യിലാണ്..

ആരാണ് ശരിയെന്ന് അറിയാത്ത പ്രായത്തിൽ,

ചിരിതൂകും പൈതലിൻ മുഖം നോക്കി

 എന്തിനീ ക്രൂരത കാട്ടി നിങ്ങൾ ?

സ്നേഹം വിതയ്ക്കേണ്ട കൈകൾ

 ക്രൂരത കൊയ്യുമ്പോൾ 

ആരാണ് രക്ഷിക്കാൻ!

-ശ്രദ്ധ എൽ മുരളി 5(2)

മഴ

 ആർത്ത് പെയ്യുന്ന മഴ, തണുത്ത കാറ്റ്

പുതപ്പ് തെല്ലും മാറ്റാതെ ഉറങ്ങാൻ കൊതിക്കുന്ന ദിനം,

ചൂട് ചായയും ആയി വരാന്തയിൽ ഇരിക്കാനും സുഖം!

ആഞ്ഞടിച്ച ഇടിമിന്നലിൽ ആരുടെയൊക്കെയോ മുഖങ്ങൾ.

ഒരായുസ്സിൻ്റെ അധ്വാനം കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയതെല്ലാം ഒരു നിമിഷത്തിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടവർ,

കൂടെ പിറന്നവരുടെ ശരീരം പോലും പിറന്ന മണ്ണ് തന്നെ കൊണ്ടുപോകുന്നത് നിസ്സഹായരായി കണ്ട് നിൽക്കേണ്ടി വന്നവർ.

ഒരേ ഒരു ദിവസത്തിൽ സ്വപ്നങ്ങളെല്ലാം കണ്ണീരാൽ മായ്ക്കപ്പെട്ടു.

മുറ്റത്തേയ്ക്ക് ഒന്നൂടെ നോക്കി.

ഈ മഴയ്ക്ക് ക്രൂരതയുടെ മുഖം ആണ്.

- Ann Mary Devasia 3(2)

A GHOST'S WORST VACATION : KERALA DIARIES - Neha Jayan 5(4)

It was supposed to be easy. She had terrified mansions in Rajasthan, haunted hostels in Mumbai and even pulled off a viral possession in a Delhi metro. But this.... this was different.

With long flowing hair, glowing red eyes, and a screech that could shatter glass, she arrived in Kerala, ready to scare the living daylights out of everyone.

DAY 1 : REALITY HITS 

She had just floated in from the spirit realm, confident, elegant, ready to haunt. But five minutes, in her walk through a Kerala road, her foot went straight into a giant pothole.

“Ayyo!” She screamed. Her knee twisted. She sat down, holding her leg, almost in tears. An uncle walking nearby looked at her and said, 

“Mole, don't walk here looking up. Our roads are not safe even for ghosts. Go to the hospital. Take right, then left, then straight”

She limped to the hospital, saw the doctor, then stood in a long queue for medicines. Two hours later, with three ointments and a painkiller in hand, she whispered : “ what kind of land is this? I came to terrify. Now I just want an icepack.”

DAY 2 : UNLIMITED NIGHT RIDE 

On the second day, she tried haunting a lonely guy riding a bike. She appeared behind him, in classic horror movie style. 

He turned around, removed his helmet and said,

“Ma'am, I'm already dealing with three EMIs and a toxic relationship. You want to ride pillion?” she almost cried.

Then he smiled and said, “By the way, want to try the fruit juice my girlfriend gave me?” 

The ghost’s eyes widened. She shivered, shook and vanished into thin air.”

 

DAY 3 : EXCLUSIVE DINING SPOT 

There was a grand marriage event happening at Kollam. The ghost, as usual, sneaked in to enjoy Sadya. Everything was fine until one guy realized that he didn't get his “Pappadam ”. He stood up, furious, and started shouting at the servers. In seconds, it turned into a full- blown fight.

People pushed chairs, flung water glasses; chaos was everywhere. The ghost, peacefully enjoying her meal, was caught in the mess. She took two solid punches right on the face, instantly spat out two of her wisdom teeth – still ‘not harmed in the chaos’,  sure! 

All these years, she had bitten human necks with her sharp long teeth. But with this one wedding punch, it all came to an end – the humans finally took revenge, seeking justice,

even for their ancestors, by knocking her teeth out.

 

FINAL DAY : A CHILLING REALIZATION 

It was past midnight. The ghost was walking through a quiet lane. She noticed a group of men sitting together; some unemployed men in the group were busy bullying people online – leaving nasty comments, jealous of others' success, frustrated with their own failures.

Among them, a couple of men had eyes that were even scarier – full of lust and dark intentions. 

Another, one or two guys, with scornful smiles, asked the ghost, "Aren't you afraid to travel at night?" Shall we accompany you? They laughed together, clearly intending to bully.

She vanished instantly – not because she wanted to, but because she felt unsafe.

That night, she sat atop a coconut tree, stared at the sky and whispered to herself - “Madampalliyile manorogi njan alla…ividullavaranu!” She said it in the craziest way, popping her eyes out like she had completely lost it.

Suddenly, she heard the innocent scream of a child – killed by his own mother, once believed to be the safest hands on earth.

“Now I've seen the worst of humanity," she whispered.

The ghost had spent centuries mastering horror – but in this land, the real monsters weren’t ghosts.

In Defence of Boredom :-- Asha Kurian M.

 

Think about the last time you sat down doing absolutely nothing, and “nothing” includes no phones, no scrolling, no music, nor checking up on notifications.

If you find it hard to recollect such a moment, it’s alright—you’re not alone.

We live in a world where your focus is constantly monetized, and attention has become as valuable as money. Every lecture break, every free Sunday, and even movie intermissions bring pressure—to binge, post, reply, do. Out of nowhere, being busy has become proof of being important or interesting.

Even basic, friendly questions like “What did you do this weekend?” feel like a performance check. You may feel that simply replying with “nothing” makes you sound like a boring person—but what if I told you that this “nothing” is exactly what we need?

It was a mundane event, like an apple falling onto Newton’s head while he was sitting idly in the garden, that suddenly made him think of gravity. That’s what led him to formulate his famous theory. What about J.K. Rowling, who dreamed up the story of Harry Potter while stuck on a delayed train? If we were stuck for just a few minutes, we’d immediately take out our phones. Think about how much literature we’ve potentially missed out on due to this. Jokes apart, these weren’t moments of intense dedication and attention, but things that seamlessly occurred as these individuals decided to just do nothing.

What if your mind, drifting in a lecture or while stuck on the bus, is just a sign from your brain saying, “Alright, boss, that’s enough dopamine for now. Take a break and reset. Rediscover yourself.”

So, how can we step off this hamster wheel?

1. There’s no real need to fill every silence. Conversations can have pauses.

2. Randomly sit on a bench in the park without your mobile phone, and watch people. See how other people live their lives.

3. Next time someone asks you how your day went, just respond with a smile. Most of the time, the question does not attach any real meaning to it.

4. Let your mind wander. You do not need to spend every second of your life brimming with purpose—and perhaps, in return, you may find some deeper understanding of who you are.

Boredom was never a ‘problem’ we had to fix. It’s a feeling worth protecting.

What if, in the darkness of the quiet, you find the light to gaze upon your inner self—and make the greatest discovery of all time: YOU?

-- Asha Kurian M. 

 (3-Year LLB, First Year)